Omdat we niet wegkijken, ligt de last bij ons

Over blaffende honden, dorpsgrenzen en het zoeken naar balans

De sfeer in ons dorp is aan het veranderen. Wat begon met een paar opmerkingen over blaffende honden, is uitgegroeid tot een stroom aan klachten. Steeds vaker horen we dat bewoners zich storen aan het lawaai of zich onveilig voelen als ze langs ons terrein lopen – het erf van onze ouders, waar wij wonen en zorgen voor honden die anders nergens heen kunnen.

We begrijpen dat het niet makkelijk is om naast een opvang te wonen. Honden maken geluid. Sommigen zijn waaks. En ja, we hebben er veel. Hoewel er een weiland tussen ons erf en andere huizen ligt, draagt geluid ver. In een dorp waar rust belangrijk is, kan geblaf al snel als storend worden ervaren. Daar willen we niet blind voor zijn.

Wat we wél hopen, is dat mensen ook willen zien waar dit vandaan komt. De honden op ons erf zijn niet zomaar verzameld. Ze waren niet gepland. Ze zijn het gevolg van een probleem dat veel dieper zit: in onze regio wordt castratie en sterilisatie vaak niet nodig gevonden. Pups worden geboren, op straat gezet of afgedankt. En als niemand ze wil, blijven ze over.Dan worden ze onze verantwoordelijkheid.Niet omdat we ze zochten, maar omdat we ze vonden.

Verantwoordelijkheid zonder rust

Als vijf zussen – samen met een klein team vrijwilligers – doen we wat we kunnen. Dag en nacht. We draaien geen opvang als bedrijf. We wonen hier. En we weten dat dit niet de ideale situatie is, ook voor ons niet. Maar we proberen te doen wat niemand anders doet: zorgen voor dieren die overblijven in een systeem dat hen vaak vergeet.

We wonen zelf niet in Turkije. We reizen om en om naar de opvang om er voor de honden te zijn. Helaas hebben we niet genoeg vrijwilligers om het werk structureel met elkaar te kunnen delen. Dat betekent dat de zorg vaak op één van ons neerkomt. De dagen zijn lang. De zorgen zijn veel. Maar we doen het – omdat iemand het moet doen.

De oplossing wordt steeds buiten zichzelf gezocht

Het asiel zit vol. Net als onze opvang. En wat horen we dan vaak?“Dan moeten ze maar een nieuw asiel openen.”Alsof opvang een eindeloze rek is die je blijft uitbreiden.

Maar de verantwoordelijkheid wordt zelden bij henzelf gezocht.Niet bij de mensen die hun hond niet lieten castreren.Niet bij degenen die een nestje “zomaar” op straat zetten.Niet bij wie voeding en zorg ziet als extraatje in plaats van basisbehoefte.

Zolang die houding niet verandert, blijven de honden komen.En zolang niemand anders het doet, vangen wij op wat overblijft.

Dit gaat in tegen elke vorm van menselijkheid – en zeker tegen wat ons geloof ons leert.Onze profeet Mohammed (vrede zij met hem) zei:“Wie barmhartig is voor wat op aarde leeft, zal barmhartigheid ontvangen van Degene die in de hemel is.”(Hadith – Tirmidhi)

Zorg voor dieren is in de islam geen keuze, maar een opdracht. Er zijn talloze overleveringen waarin de profeet uitlegt hoe belangrijk het is om goed te zijn voor dieren – zelfs een vrouw die haar kat liet verhongeren werd als zondig genoemd. En een man die een dorstige hond te drinken gaf, werd door Allah vergeven.

Hoe kunnen mensen die zich beroepen op geloof, dan onverschillig zijn voor deze dieren?

Geen pallets. Geen spullen. Levend leven.

Soms lijkt het alsof mensen denken dat je honden zomaar ergens anders kunt neerzetten. Gewoon verplaatsen, bij elkaar zetten, en klaar. Alsof het om pallets met spullen gaat. Maar honden zijn geen objecten. Ze hebben gevoelens, trauma’s, grenzen – net als mensen.

We zien het vaker gebeuren: te veel honden in te weinig ruimte, zonder structuur, zonder begeleiding. En het resultaat? Stress, conflicten, verwondingen. Het is geen oplossing, het is verwaarlozing met een nettere verpakking.

Je kunt ook niet tien mensen in een kleine kamer zetten en verwachten dat het goed gaat. Dat geldt net zo goed voor honden. Zeker als ze allemaal hun eigen rugzak meedragen.

Wat wij hier doen, is niet perfect. Maar het is zorgvuldig. We kijken naar gedrag, naar onderlinge dynamiek, naar herstel. En dat kost tijd – geen haastklus, maar een leerproces. Met hart, hoofd en elke dag opnieuw proberen.

Als waakzaamheid verkeerd begrepen wordt

We zien het ook bij de honden. Ze zijn niet agressief, maar ze beschermen wat voor hen veilig voelt. Als mensen in de buurt komen of voor het hek blijven staan, waarschuwen de honden. Ze grommen eerst, gevolgd door blaffen, en als die waarschuwing niet wordt opgepikt, zullen ze hun tanden tonen. Dit is geen aanval, maar een manier om te zeggen: "Houd afstand, want dit terrein is alleen toegankelijk als mijn baasje je uitnodigt."

De hond begint altijd met subtiele signalen. Negeer je die, dan zal het blaffen toenemen en uiteindelijk kan de hond zijn tanden tonen. Dit is hun natuurlijke manier van communiceren: “Blijf uit mijn buurt.” Maar zodra deze waarschuwing niet wordt opgepikt of de hond verder wordt geprovoceerd, kan de situatie escaleren.

Net zoals soldaten hun land beschermen, doet de hond hetzelfde voor zijn terrein en baasje. Totdat het baasje zich laat zien, is alles weer oké voor de hond. De hond zoekt zijn comfort en veiligheid bij zijn baasje. Het probleem is echter dat veel mensen denken dat ze recht hebben om de hond te domineren omdat ze bang zijn. Hoe moeten honden zich voelen als ze niet begrepen worden? Ze willen zich niet verdiepen in hun gedrag, maar verwachten wel ontzag van de hond. Ze willen respect van de hond, maar geven dat zelf niet terug door te luisteren naar zijn waarschuwingen.

We willen samenwerken – echt

Laat dit duidelijk zijn: we willen meedenken. We staan open voor gesprekken, voor overleg met bewoners, met de gemeente, met politie of Jandarma. We weten dat samenleven moeite kost, zeker in een dorp als het onze.

Maar dat vraagt ook eerlijkheid. En oprechte intenties.

We zijn niet gebaat bij petities die ons zonder overleg buitensluiten. Niet bij pogingen om ‘bewijslast’ te verzamelen zonder context of gesprek. Niet bij het idee dat honden ‘het probleem’ zijn – terwijl ze eigenlijk het gevolg zijn van jarenlange passiviteit.